محبت

می گویند آهو از همان جویی می نوشد که شیر

از آن می نوشد. و می گویند کرکس و زغن یک لاشه

و مردار را می شکافند در حالی که در کمال هم پیمانی

و هم زیستی و آشتی اند پس ای مهر دادگر،

ای که افسار امیالم را با دست توانا یت کشیدی.

و گرسنگی و تشنگی ام را به مناعت و پرهیز مبدل

ساختی،

اراده ی استوارم را بازدار ار اینکه بخورد یا

باده گساری کند. از باده و نانی که وجود ناتوانم را

به عشق ورزی می خواند. حالیا مرا رها کن تا با

گرسنگی سر کنم. حتی می توانی دلم را واگذار تا از

تشنگی زبانه کشد.

مرا رها کن تا بمیرم و فنا شوم، پیش از آنکه

دست به جامی یازم که پرش نکردی یا کاسه هایی

بر گیرم که خیر و برکتی در آن ننهادی.