غم
تا که بودیم نبودیم کسی
کشت ما را غم بی هم نفسی
حال که مردیم همه یار شدند
مرده ایم و همه بیدار شدند
قدر آینه بدانید چو هست
نه در آن وقت که افتاد و شکست
گل و بلبل
در گلستانی هنگام خزان، رهگذر بود یکی تازه جوان
صورتش زیبا، قامت موزون، چهره اش غم زده از سوز درون
دیدگان دوخته بر جنگل و کوه، دلش افسرده ز فرط اندوه
چمن در دل آغاز نمود، این چنین لب به سخن باز نمود
گفت: آن دلبر بی مهر و وفا
دوش دوش می گفت به جمع رفقا
در فلان جشن به دامان چمن
هر که خواهد که برقصد با من
از برایم شده گر از دل تنگ
کنم آماده گلی سرخ و قشنگ
چه کنم من؟ که در این دشت و دمن، گل سرخی نبود، وای بر من
در همان جا بر سر شاخه بید،بلبلی حرف جوان را شنید
دید بیچاره گرفتار غم است، سخت افسرده ز رنج و الم است
گفت باید دل او شاد کنم،روحش از بند غم آزاد کنم
رفت تا بادیه ها پیماید، گل سرخی به کف آرد، شاید!
جستجو کرد فراوان و چه سود،که گل سرخ در آن فصل نبود
هیچ گل در همه گلزار ندید،جز یک گلبن گلبرگ سفید
گفت: ای مونس جان، یار قشنگ
گل سرخی خواهم ز تو، خون رنگ
هر چه باید کنم تسلیمت ، کنم تسلیمت
بهترین نغمه کنم تقدیمت
گفت: ای راحت دل ای بلبل
آنچنانی که تو می خواهی گل
قیمتش سخت گران خواهد بود
راستش: قیمت جان خواهد بود!
بلبلک آمده بود آن همه راه، بود از محنت عاشق آگاه
گفت: برخیز که جان خواهم داد
شرف عشق نشان خواهم داد
گفت گل: سینه به خارم بفشار
تا خلد بر دل پر خون تو خار
از دلت خون چو بر این برگ چکید
گل سرخی شود این برگ سپید
سرخ مانند شقایق گردد
لاله گون چون دل عاشق گردد
تا سحر نیز در این شام دراز
نغمه ای ساز کن ازآن آواز
شب هوا خوش همه جا مهتاب است
این چنین آب و هوا نایاب است
بلبلک سینه خود کرد سپر، رفت سر مست در آغوش خطر
خار آن گل همه تیز و خون ریز، رفت اندر دل او خاری تیز
سینه را داد بر آن خار فشار، خون دل کرد بر آن شاخه نثار
برگ گل سرخ شد از خون دلش،مهر بود آری در آب و گلش
شد سحر، بلبل بی برگ و نوا، دگر از درد نمی کرد صدا
جان به لب، سینه به دل چاک زده، بال و پر بر خس و خاشاک زده
گل به کف، در گل و خون غلط زنان، سوی ماءوای جوانگشت روان
عاشق زار ، در اندیشه یار، بود تا صبح همان جا بیدار
بلبل افتاد به پایش جان داد، گل بدان سوخته حیران داد
هر که می دید گمانش گل بود، پا ره های جگر بلبل بود!
سوخت بسیار دلش از غم او،ساعتی داشت به جان ماتم او
بوسه اش داد و نگاهی به وداع، کرد و برداشت گل افتاده به راه
دلش آشفته بد از بیم و امید، دخترک کرد ورانداز او را
قد و بالای جوان را نگریست،گفت: افسوس ، پزت عالی نیست
گر چه دم می زنی از مهر و وفا
جامه ات نیست ولی در خور ما
پشت پا بر دل آن غم زده زد، خنده بر عاشق ماتم زده کرد
طعنه ها بود بر هر لبخندش، کرد پرپر گل و دور افکندش
وای از عاشقی و بخت سیاه
آه از دست پرپرویان، آه
Valentin
با اینکه یک روز از valentin گذشته و چون دیروز نتوانستم آپ دیت کنم
امروز آمدم تا روز عشق را بهتون تبریک بگم
کاش که همیشه عاشق باشیم
یک عشق واقعی
امام حسین
شهادت سالار شهیدان بر همگان تسلیت باد
حضرت امام حسین - علیه السلام- می فرمایند :
مردی نزد امام حسین (ع ) آمد و گفت : "من مردی گناهکارم و از معصیت پرهیز نمی کنم.
مرا پند و اندرز بده ". امام حسین (ع ) فرمودند: "پنج کار انجام بده و هر چه می خواهی گناه کن.
اول : روزی خدا را نخور و هر چه می خواهی گناه کن.
دوم : از ولایت و حکومت خدا خارج شو و هر چه می خواهی گناه کن .
سوم : جایی را پیدا کن که خدا تو را نبیند و هر چه می خواهی گناه کن .
چهارم : وقتی عزرائیل برای گرفتن جان تو می آید، او را از خود دور کن .
پنجم : وقتی مأمور و مالک جهنم می خواهد تو را در آتش بیندازد، در آتش نرو و هر چه می خواهی گناه کن .
شخصی گفت : ای پسر پیامبر خدا (ص )، پدر و مادرم به فدایت ، شناسایی خداوند چیست ؟
حضرت فرمود: شناسایی خدا به این است که مردم هر عصری امام واجب الاطاعه خود را بشناسند.
ای مردم ! رسول خدا فرمود: هر کس سلطان زورگویی را ببیند که حرام خدا را حلال نموده ،
پیمان الهی را می شکند و با سنت و قوانین رسول خدا از در مخالفت در آمده و در میان بندگان خدا،
راه گناه و معصیت و ستم و دشمنی را در پیش می گیرد، ولی با عمل یا سخن اظهار مخالفت نکند،
بر خداوند است که او را در محل و جایگاه آن سلطان ظالم قرار دهد .
فقر و فحشا
شبی مست بگذشتم از ویرانه ای
ناگهان چشم مستم خیره شد بر خانه ای
نرم نرمک پیش رفتم تا کنار پنجره
حالتی دیدم که قلبم سوخت چون ویرانه ای
پدری کور و فلج افتاده اندر گوشه ای
مادری زار و پریشان مانده چون دیوانه ای
کودکی از سوز و سرما می زند دندان به هم
دختری در حال شهوت بود با بیگانه ای
وقتی آن مرد پلید فارغ از عیش خویش شد
حالت رفتن بکرد با حالت جانانه ای
دست بر جیب برد آن مرد پلید
داد بهر دخترک پول سیه چند دانه ای
من به خود لعنت فرستادم که شب را تا سحر
مست و شتابان می روم سوی هر میخانه ای
که در این وحشت سرا دختری از روی فقر
می فروشد عشقش را بهر نان خانه ای.
دیشب داشتم به این موضوع فکر میکردم که ما وقتی کوچک بودیم چه طوری بزرگ شدیم
و بچه های ما بهتر از ما و در رفاه بزرگ میشوند و نوه های ما در رفاهی بیشتر از بچه هایمان بزرگ خواهند شد.
همینطور که به این موضوعات فکر می کردم یکدفعه فکرم رفت سمت دیگه ای که آیا اصلا تا آن موقع زنده هستم
که نوه ام را ببینم تازه موضوع جالب شد و ترسیدم از اینکه بمیرم.
پیش خودم گفتم چقدر اون دنیام و ساختم .
چقدر راست گفتم؟
چقدر یکرنگ بودم؟
چقدر چشم پاک بودم؟
تا چه حد مردم دار بودم؟
آیا ذره ای از این کارها را کردم .
الان که فکر می کنم اگر بهم بگن یک ساعت وقت داری بعدش پایان زندگی
میبینم هیچ کدام از این کارها را به درستی انجام ندادم.
شما چطور ؟
شب سیاه
برچید مهر دامن زربفت و خون گریست
چشم افق به ماتم روز سیاه بخت
وز هول خون چو کودک ترسیده مرغ شب
نالید بر درخت
شب سایه برفشاند و کلاغان خسته بال
از راههای دور رسیدند تشنه کام
رنگ شفق پرید و سیاهی فرو خزید
از گوشه های بام
من در شکنجه تب و جانم به پیچ و تاب
در دیده پر آبم عکس جمال اوست
بر می جهد ز چشمه جوشان مغز من
هر دم خیال دوست
چون ماهتاب بر سر ویران های دل
مستانه پای کوبد در جامه سپید
پیچد صدای خنده او در دل خراب
لرزد تنم چو بید
این مطرب از کجاست ؟ که از نغمه های او
بر خانه خراب دلم سیل درد ریخت
این زخمه دست کیست که بر تار می زند ؟
تار دلم گسیخت
چون وای مرگ جگر سوز و دل خراش
چون ناله وداع غم انگیز
و جانگزاست
اندوهناک و شوم چو فریاد مرغ حق
این نغمه عزاست
ایننغمه عزاست که منعشق مرده را
امشب به گور می برم و خاک می کنم
وز اشک غم که می چکد از چشم آرزو
رخ پاک می کنم
هوشنگ ابتهاج
معراج
گفت : آنجا چشمه خورشید هاست
آسمان ها روشن از نور و صفا است
موج اقیانوس جوشان فضا است
باز من گفتم که : بالاتر کجاست
گفت : بالاتر جهانی دیگر است
عالمی کز عالم خاکی جداست
پهن دشت آسمان بی انتهاست
باز من گفتم که بالاتر کجاست
گفت : بالاتر از آنجا راه نیست
زانکه آنجا بارگاه کبریاست
آخرین معراج ما عرش خداست
بازمن گفتم که : بالاتر کجاست
لحظه ای در دیگانم خیره شد
گفت : این اندیشه ها بس نارساست
گفتمش : از چشم شاعر کن نگاه
تا نپنداری که گفتاری خطاست
دورتر از چشمه خورشید ها
برتر از این عالم بی انتها
باز هم بالاتر از عرش خدا
عرصه پرواز مرغ فکر ماست